Duchowość

św. Jan Bosko (1815-1888)
Założyciel Towarzystwa Salezjańskiego

Rozwój religijny jest jednym z podstawowych wyznaczników salezjańskiego harcerstwa. Ks. Andrzej Jaworski w cyklu swoich artykułów poświęconych harcerskiej służbie Bogu, które ukazały się w biuletynie harcerskim Campo Don Bosco pisał: „wielu bowiem traktuje religię jako element czy dodatek do formacji harcerskiej. Prawidłowo zaś ustawiona religijność nakazywałaby doskonalenie się harcerskie ze względu na Boga”. W SRPM „Dęby” kładzie się właśnie nacisk na doskonalenie harcerskie ze względu na rozwój religijny. Wszelka aktywność wychowanka i instruktora bierze swój początek i znajduje dopełnienie w Bogu, źródle i celu ludzkiego istnienia.Pełnienie służby Bożej pojmowane jest w kluczu salezjańskiej duchowości młodzieżowej wyrażonej w hasłach 23 Kapituły Generalnej. 

Duchowość codzienności proponowana przez Zgromadzenie Salezjańskie w życiu harcerza realizuje się poprzez odkrywanie obecności Boga w otaczającym go świecie. Odkrywając piękno stworzenia harcerz dochodzi do odkrycia piękna Boga i piękna własnego życia w świetle bożych przykazań. Z duchowością codzienności związana jest duchowość radości i optymizmu. Pozwala ona na poznanie życia jako zabawy i święta, a wiary jako szczęścia. Taki stan rzeczy nie wyklucza jednak, a wręcz zobowiązuje do podejmowania zobowiązań i rezygnacji z siebie samego jako wyrazu wdzięczności za otrzymane szczęście. Duchowość przyjaźni z Panem Jezusem oraz duchowość wspólnoty Kościoła rozumiana jest jako wierność Ewangelii oraz sumienne spełnianie obowiązków religijnych. Pisał o tym salezjanin ks. Wacław Nowaczyk w podręczniku Uderzmy w głąb wymieniając następujące akty pobożności indywidualnej i zbiorowej: sakramenty święte (zwłaszcza częsta Komunia święta i Spowiedź sakramentalna), modlitwy poranne, wieczorne (połączone z rachunkiem sumienia), zachowywanie dni postu wskazanych przez Kościół, uświęcenie czasu pracy i zabawy poprzez wzbudzenie pobożnej intencji, codzienny dobry uczynek, udział w uroczystościach religijnych, udział w nabożeństwach okresowych, dzień modlitwy za ojczyznę, cześć względem św. Jerzego - patrona harcerzy, szacunek względem symboli religijnych, pielgrzymki, rekolekcje, oraz zdobywanie sprawności religijnych. Salezjańska drużyna harcerska nie może pozostawać zamknięta na inne wspólnoty działające przy zakładzie salezjańskim. Jako składnik oratorium (miejsca spotkania młodych ludzi w duchu św. Jana Bosko) powinna ona wnosić w nie swój wkład przyczyniając się do rozwoju całego dzieła i Kościoła, poprzez współorganizowanie uroczystości religijnych i służbę na rzecz wspólnoty Kościoła. „Do istoty Ruchu należy wychodzenie na zewnątrz - ku własnej parafii, ku innym środowiskom RP-M” - pisał ks. Tomasz Kościelny w liście do instruktorów ruchu. Ostatnim wyrazem duchowości młodzieżowej proponowanej przez salezjanów jest duchowość odpowiedzialnej służby. Praktycznie pokrywa się ona z pojęciem służby używanym w harcerstwie. Jednak w duchowości salezjańskiej istotną jest religijna motywacja służby.

Specyficznym aspektem salezjańskiego harcerstwa jest również silny duch rodzinny obecny w drużynie, czy obozie harcerskim. Jest to rys przejęty z oratorium na Valdocco, gdzie dbano, aby każdy wychowanek czuł się kochany, a przez to odpowiedzialny za wspólne dobro całej społeczności oratoryjnej.

Więcej o św. Janie Bosko.